Żaby w ogrodzie

          Kiedyś więcej żab żyło na wsiach - dziś łatwiej je spotkać w mieście.
          Dzieje się tak, że wiele dzikich stawów zostało osuszonych lub zamulonych.
          Inne zanieczyszczono sztucznymi nawozami i resztkami paszy.
          W niektórych rejonach żaby uratowały się jedynie dzięki ogrodowym
          sadzawkom. Właściciele ogrodów mogą przyczynić się do ochrony tych zwierząt, 
          sami na tym korzystając, bo żaby zjadają ślimaki, które niszczą rośliny.
          http://www.pngs.com.pl/muzeum.html
       

               Wczesną wiosna w płytkiej wodzie żaby składają jaja, zwane 
               skrzekiem.  Każda samica składa od 1500 do 3000 jaj pokrytych 
               galaretowatą osłonką. Po pewnym czasie z jaj wydostają się
               brązowe kijanki, które oddychają bocznymi  piórkowatymi 
               skrzelami. Stopniowo u kijanek wykształcają się płuca,  tylne 
               i przednie łapki. Na początku kijanki odżywiają się  roślinami, 
               potem również  małymi  stworzeniami. Dwunastotygodniowe 
               kijanki przypominają już małe żabki, a ich ogon zostaje 
               wchłonięty przez ciało. Wówczas żaba jest gotowa do wyjścia na ląd.          
                http://www.youtube.com/watch?v=zZl8WAicfCM
 

Żółte plamy - forsycje

           Forsycje to dość szybko rosnące, szeroko rozkładające się krzewy.
           Osiągąją spore rozmiary - dochodzą do 2 - 3 metrów. Na przedwiośniu
           forsycje obsypują się wyjątkowo dużą ilością żółtych kwiatów, wydzielających
           słodki zapach.  Forsycje kwitną  zanim wypuszczą  liście,  co wygląda szczególnie
           efektownie.  Na tle zieleni ogrodów tworzą żółte plamy.
           Do rodziny forsycji należy siedem gatunków krzewów, lecz w Europie lubiana
           i uprawiana jest jedynie odmiana Goldzauber,  która kwitnie zdecydowanie
           dłużej niż jej azjatyckie odmiany.
           To jeden z najpiękniejszych ogrodowych krzewów, idealny,  gdy chcemy uzyskać
           efekt  "żółtych plam", choć trzeba przyznać,  że wybitnie sezonowy,  kiedy
           przekwitnie,  nie wygląda już  tak dekoracyjnie.
           


         

Mistrz ptasich treli

                       Słowik to mały ptak o długości około 18 cm, rozpiętość skrzydeł około 26 cm.
                       Należy do grupy najznakomitszych śpiewaków. Jego śpiew jest donośny,
                       niezwykle urozmaicony, o dużej skali tonów.
                       Słowik przylatuje do nas w kwietniu-maju. Gniazda zakłada nad ziemią lub
                       w niskim krzewie,  zbudowane z traw, zbutwiałych liści i łodyżek.
                       W ciągu roku wyprowadza jeden lęg.  Składa w maju 3-4 jaja, które wysiaduje
                       samica przez 12-14 dni.  Samiec umila jej ten czas swoim śpiewem.
                       Na terenie Polski  gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.
                     

Ale gigant

                 Towarzyskie wikłacze mają tak ogromne domy,  że czasem
                 mieszka w nich nawet sto ptaków!
                 Oczywiście utrzymanie takich gniazd wymaga wielkiego wysiłku,
                 ale za to niektóre z nich mogą być używane przez kilkaset lat.
                 www.wykop.pl/link/1311729/wiklacze-i-ich-wspaniale-gniazda/‎

Bocian biały, bocian czarny

Choć są najbliższymi krewniakami, dwa gatunki bocianów występujące
w Polsce bocian biały i bocian czarny różnią się znacznie od siebie ubarwieniem,
zwyczajami i liczebnością. Pierwszy z nich, powszechnie znany mieszkaniec
terenów rolniczych, żyje w pobliżu osiedli ludzkich już od niepamiętnych czasów.
Rzadko zdarza się by zakładał gniazda z dala od zabudowań.
Gniazda bociana białego, stanowiące potężne konstrukcje sięgające nawet
2-3 metrów wysokości i 2 metrów średnicy, powstawały dawniej najczęściej
na dachach budynków i drzewach. Obecnie najbardziej typowa lokalizacja to
słup elektryczny, choć zdarza się dach domu, komin fabryczny.
Bocian biały żeruje w terenie otwartym, na łąkach, polach, mokradłach, szczególnie
tam gdzie, przy znacznej wilgotności i zróżnicowanej roślinności żyje sporo drobnych
zwierząt stanowiących pokarm bociana: niewielkich gryzoni, kretów, żab, jaszczurek,
małych wężów, a także dżdżownic i dużych owadów.
Ptak ten wędruje na zimowiska do środkowej i południowej Afryki.
Bocian czarny, zwany również hajstrą, choć wielkością i budową podobny do białego
krewniaka, różni się od niego przede wszystkim kolorem upierzenia, w którym przeważa
czerń. Jest to samotnik, o skrytym trybie życia, płochliwy odludek. Żyje w pojedynczych
parach, rozsianych w dużych kompleksach leśnych, gdzie buduje gniazda na starych
drzewach, najczęściej dębach, jesionach, sosnach. Wyjątkowo na konstrukcjach
stworzonych przez człowieka, na przykład ambonach myśliwskich.
Żywi się drobnymi kręgowcami, rybami, żabami, wężami, polując głownie nad leśnymi
potokami, na śródleśnych mokradłach i łąkach, stawach i oczkach wodnych.
Zimując w podobnych terenach jak bocian biały hajstra wędruje w podobnym terenie,
chociaż nieco wcześniej.

Siedzi sobie zając

        Zając szarak do niedawna był zwierzęciem pospolitym, a spotkanie
        go na polu lub w lesie nie należało do rzadkości.
        Od ponad trzydziestu lat maleje liczebność tego gatunku w Polsce,
        a także niemal w całej Europie. Zając ciągle jest gatunkiem łownym.
        Ministerstwo Środowiska rozważa objęcie go ochroną gatunkową.
        Pozyskanie łowieckie zajęcy systematycznie spada.W ciągu ostatnich
        dwudziestu lat zmniejszyło się ponad dziesięć razy. Zmiany pozyskania
        łowieckiego związane są ze spadkiem liczebności gatunku w środowisku.
        Zając występuje w całej Polsce, ale jego liczebność jest silnie zróżnicowana
        regionalnie. Najliczniejsza jest obecnie w centralnej i południowej części kraju.
        Optymalne środowisko życia zająca to tereny otwarte, zasobne w łąki pastwiska,
        uprawy roślin okopowych, nieużytki, zadrzewienia i sady oraz szerokie miedze.
        Zając żywi się soczystą roślinnością zielną, a zimą pączkami, pędami i korą
        z młodych drzewek liściastych, powodując szkody w sadach. Dorosły osobnik
        w ciągu doby zjada około 1 kg świeżej masy zielnej.
        Zając porusza się tylko skokami, w ucieczce osiąga prędkość do około 80 km/h.
        Zające pędzą samotny tryb życia z przewagą aktywności zmierzchowo-świtowej
        Ruja odbywa się kilka razy w roku, zaczynając się w połowie stycznia, a kończąc
        w sierpniu. Samica wyprowadza 3-4 mioty rocznie. Po około 40 dniach ciąży
        zajęczyca rodzi 1-6, przeważnie 2-3 młode, które pojedynczo ukrywa w roślinności.
        Odwiedza je i karmi tylko raz na dobę mlekiem o zawartości 23 procent tłuszczu.
        Taka strategia minimalizuje ryzyko wykrycia młodych przez drapieżniki.
        Młode szybko usamodzielniają się.
        Polski Związek Łowiecki oraz Lasy Państwowe realizują programy odbudowy
        populacji zająca szaraka przez wsiedlanie osobników z hodowli wolierowej
       o najsilniejszym spadku liczebności. Jednak bez istotnej zmiany warunków
       siedliskowych, same wsiedlenia nie doprowadzą do znaczącej odbudowy populacji
        zająca.
     

   
       

Małe liski

 


               Bajka-nie-bajka 

               Czy znacie bajki Ezopa? To takie krótkie historyjki o zwierzętach
               zachowujących się jak ludzie i robiących różne dziwne rzeczy. Lis 
               jest częstym bohaterem tych opowieści. Jedna z nich opowiada o lisie,
               który udawał, że jest martwy. Leżał na ziemi z zamkniętymi oczami
               i wywieszonym językiem. Wokół niego zaczęły się gromadzić ptaki, 
               żeby sprawdzić, czy biedaczek nadaje się na przekąskę. Nagle lis
               podniósł się, złapał jednego ptaka i w ten chytry sposób upolował 
               sobie smaczny obiad. Niedowiarki powiedzą, że to tylko bajka.
               Ale....W 1961 roku pewnemu człowiekowi udało się sfilmować lisa, 
               który udawał, że jest martwy. Leżał na ziemi z wyciągniętym językiem.
               Bardzo uważnie przyglądała mu się głodna wrona. W pewnym momencie
               podeszła za blisko, lis otworzył pysk i schwytał ciekawskiego ptaka. 

              W marcu lisica rodzi zwykle cztery lub pięć młodych. Mają małe uszka,
              okrągłe pyszczki i ciemne futerko. Zaraz po urodzeniu są ślepe, ale po
              dziesięciu dniach ich oczy się otwierają. Na początku są niebieskie,
              a później bursztynowe, jak nasze.
              Kiedy dzieciaki mają około trzech tygodni, zjadają pierwszy solidny posiłek.
              Matki przynoszą im najpierw małe kawałeczki mięsa, a potem stopniowo
              coraz większe. W tydzień później maluchy wychodzą z norki na pierwszą
              wycieczkę. Ich oczy są już wtedy bursztynowe, a futerko rudobrązowe.
              Maluchy, jeśli tylko nie są głodne, bawią się całymi dniami na dworze.
              Przewracają się nawzajem, stając na tylnych łapach, wywracają koziołki,
              urządzają szalone gonitwy. Młode lisice, które nie są jeszcze na tyle dorosłe,
              by założyć własną rodzinę, zostają z rodzicami. Kiedy matka idzie na
              polowanie opiekują się młodszym rodzeństwem, a czasem nawet same
              przynoszą  maluchom coś do zjedzenia. Ojcowie w ogóle nie zajmują
              się dziećmi czasem tylko trochę się z nimi pobawią.  Małe lisy uczą się
              polować obserwując rodziców. Przed zimą młode lisy odchodzą z domu
              rodzinnego w poszukiwaniu własnych terytoriów.  Lisiczki zostają jeszcze
               z rodzicami.